(ಅಮೆರಿಕಾ ಪ್ರವಾಸ ಕಥನದ ಪುಟಗಳು)

 

ಶ್ರೀ ಮುರುಳೀಧರ ಕಳ್ಳಂಬೆಳ್ಳ

　

ಮುಕ್ತಮಾರುಕಟ್ಟೆಯ ಅಮೆರಿಕಾದ ಅರ್ಥ ವ್ಯವಸ್ಥೆಯಲ್ಲಿ ದುಡ್ಡಿದ್ದವನೇ ದೊಡ್ಡಪ್ಪ. ಈ ಶ್ರೀಮಂತ ಬಂಡವಾಳಶಾಹಿ ರಾಷ್ಟ್ರ ಹುಟ್ಟುಹಾಕಿರುವ ಕೊಳ್ಳುಬಾಕುತನ ಸಮಾಜದಲ್ಲಿ ಎಷ್ಟೇ ಸಂಪಾದಿಸಿದರೂ ಸಾಲದು ಎನಿಸುತ್ತದೆ. ಬೇಕಿರಲಿ, ಬೇಡವಿರಲಿ ವಸ್ತುಗಳನ್ನು ಇಲ್ಲಿಯ ಜನ ಕೊಳ್ಳುತ್ತಾರೆ. ಈ ಗೀಳಿಗೆ ಬೀಳಲು ಕಣ್ಣು ಕೋರೈಸುವ ಜಾಹೀರಾತುಗಳು, ಆಕರ್ಷಕ ಸರಕು ತುಂಬಿರುವ ಮಳಿಗೆಗಳು, ಇಂದು ಕೊಳ್ಳಿರಿ ವರ್ಷದ ನಂತರ ಹಣ ನೀಡಿ, ಬಡ್ಡಿ ಇಲ್ಲ, ಸುಲಭ ಕಂತು ಇತ್ಯಾದಿ ಜಾಹೀರಾತು ನೀಡಿ ಕೈಬೀಸಿ ಕರೆಯುವ ರಿಯಾಯಿತಿಗಳು. ಇಂಥಹ ಆಮಿಷಗಳಿಗೆ ಬಲಿಯಾಗದಿರುವುದು ಕಷ್ಟ ಸಾಧ್ಯ. ಇದರ ಮೇಲೆ ಕ್ರೆಡಿಟ್ ಕಾರ್ಡುಗಳು ಬೀಸುವ ಬಲೆ ಬೇರೆ. ಇದರಿಂದಾಗಿ ಹೆಚ್ಚಿನ ಅಮೆರಿಕನ್ನರು, ಅದರಲ್ಲೂ ಮಧ್ಯಮ ವರ್ಗದವರು, ಭಾರತೀಯ ಸಂಜಾತರು ಸಾಲದ ಮಡುವಿನಲ್ಲಿ ಮುಳುಗಿರುತ್ತಾರೆ. ಹಾಗೆ ನೋಡಿದರೆ ಅಮೆರಿಕಾ ಪ್ರಪಂಚದ ಬಡ ರಾಷ್ಟ್ರಗಳನ್ನು ಸಾಲದ ಶೂಲದಲ್ಲಿ ಸಿಲುಕಿಸಿದೆ. ಅಷ್ಟೆ ಅಲ್ಲ, ತನ್ನ ಪ್ರಜೆಗಳನ್ನೂ ಸಾಲಗಾರನನ್ನಾಗಿಸಿದೆ. ದುಬಾರಿ ಬಡ್ಡಿ ಹೊತ್ತು, ಸಾಲ ಹೊತ್ತು, ಬಾಳು ಸಾಗಿಸುವುದು ಅಮೆರಿಕಾದಲ್ಲಿ ಇರುವವರಿಗೆ ತುಂಬಾ ಸಲೀಸಾಗಿ ಬಿಟ್ಟಿದೆ. ಒಂದು ವರದಿ ಪ್ರಕಾರ (ಎರಡು ವರ್ಷ ಹಿಂದಿನದು) ಅಮೆರಿಕಾದಲ್ಲಿ ವಾಸವಾಗಿರುವವರು ಹಿಂತಿರುಗಿಸಬೇಕಾದ ಸಾಲದ ಮೊತ್ತ ೭.೩ ಟ್ರಿಲಿಯನ್ ಡಾಲರುಗಳು.

 

ಕಾರು, ಮನೆ, ಗೃಹ ಉಪಯೋಗಿ ವಸ್ತು, ಹೀಗೆ ಸಾಲದ ಕಂತುಗಳಲ್ಲಿ ಲಭ್ಯ. ವೇತನದ ಬಹುಭಾಗ ಸಾಲದ ಕಂತುಗಳಿಗೆ ಹೋಗುತ್ತದೆ. ಆರ್ಥಿಕ ಪ್ರಗತಿ ಏಕಪ್ರಕಾರವಾಗಿದ್ದರೆ ತೊಂದರೆಯಿಲ್ಲ. ಏರುಪೇರಾದಾಗ ಮಧ್ಯಮ ವರ್ಗದವರು ಭಾರೀ ಹೊಡೆತ ಅನುಭವಿಸುವ ಉದಾಹರಣೆಗಳಿವೆ.

 

ನಮ್ಮ ದೇಶದಲ್ಲಿ ಬಡಜನ ೧೦ ರೂಗಳಿಗೆ ಒಂದುದಿನಕ್ಕೆ ೧ ರೂ ಬಡ್ಡಿಕೊಡುವುದನ್ನು ನಾನು ಕಂಡಿದ್ದೇನೆ. ಈ ಬಡಿದರ ಲೆಕ್ಕ ಹಾಕಿದರೆ ಶೇ ೩೬೫ ಆಗುತ್ತದೆ. ೧೦೦ ರೂಗಳಿಗೆ ೨, ೩, ೫ರ ವರೆಗೂ ಬಡ್ಡಿ ತೆರುವುದು ರೂಢಿಯಲ್ಲಿದೆ. ಇವೆಲ್ಲ ಅನಧಿಕೃತ.

 

ಅಮೆರಿಕಾದಲ್ಲಿ ಹಾಗಲ್ಲ. ಅಧಿಕೃತವಾಗಿಯೇ ಈ ದರೋಡೆ ನಡೆಯುತ್ತಿದೆ. ಸಾಲ ಕೊಡುವ ಸಂಸ್ಥೆಗಳು ಮತ್ತು ವ್ಯಕ್ತಿಗಳು ಸರ್ಕಾರದಿಮ್ದ ಪಡೆದುಕೊಂಡೇ ಈ ವ್ಯವಹಾರ ನಡೆಸುತ್ತಿದ್ದಾರೆ.

 

ಅಮೆರಿಕಾದ ಸ್ಥಳೀಯ ಪತ್ರಿಕೆ, ’ಡೆಟ್ರಾಯಿಟ್ ನ್ಯೂಸ್’ ಎಂಬ ಪತ್ರಿಕೆಯಲ್ಲಿ ’ವೇತನ ದಿನದ ಸಾಲದ ಶೂಲ’ ಎಂಬ ಶೀರ್ಷಿಕೆಯಲ್ಲಿ ಬಂದಿದ್ದ ವರದಿ ಓದಿ ದಿಗ್ಭ್ರಮೆಯಾಯಿತು.

 

ಇಲ್ಲಿ ಬಡ್ಡಿದರ ಸಾಲಿಯಾನ ಶೇಕಡ ೪೦೦ ರಿಂದ ೯೦೦ ರವರೆಗೆ ಇರುತ್ತದೆ. ’ಪೇ ಡೇ ಲೋನ್’ ಎಂಬ ಪೀಡೆ ಬೃಹದಾಕಾರವಾಗಿ ಬೆಳೆದಿದೆ. ಇದು ಬಹಳ ಸರಳವಾದದ್ದು; ವ್ಯಕ್ತಿಯ ಸಂಬಳದ ಮೇಲೆ ನೀಡುವ ಸಾಲ. ಇದಕ್ಕೆ ನಮ್ಮ ವೇತನಕ್ಕೆ ಅನುಸಾರವಾಗಿ ಚೆಕ್ ನೀದಬೇಕು. ಪ್ರತಿ ೧೦೦ ಡಾಲರಿಗೆ ೧೭.೫೦ ಡಾಲರನ್ನು ಬಡ್ಡಿ ಮುರಿದುಕೊಳ್ಳುತ್ತಾರೆ. ೫೦೦ ಡಾಲರ್ ಸಾಲ ಪಡೆದರೆ ೮೫ ಡಾಲರ್ ಹಿಡಿಯುತ್ತಾರೆ. ಇದು ಒಂದು ತಿಂಗಳಿಗೆ ಆಗಬಹುದು, ಇಲ್ಲವೇ ೨ ವಾರಗಳಿಗೆ ಆಗಬಹುದು. ನಿಗದಿಯಾದ ದಿನ ನಿಮ್ಮ ಚೆಕ್ ಕ್ಯಾಶ್ ಆಗುವ ಹಾಗೆ ಬ್ಯಾಂಕಿನಲ್ಲಿ ಹಣ ಇಡಬೇಕು. ಈ ಜಾಲದಲ್ಲಿ ಒಮ್ಮೆ ಸಿಲುಕಿಕೊಂಡರೆ ಬಿಡಿಸಿಕೊಳ್ಳುವುದಕ್ಕೂ ಆಗದು.

 

ಒಂದೆರಡು ಉದಾಹರಣೆಗಳನ್ನು ಗಮನಿಸಿ. ಈ ಪ್ರಮಾಣದ ಆಗಾಧತೆ ಆಗ ಅರಿವಾಗುತ್ತದೆ: ಮಿಶಿಗನ್ ರಾಜ್ಯ ಒಂದರಲ್ಲೇ ಸಂಬಳದ ಮೇಲೆ ಸಾಲ ನೀಡುವ ೬೫೦ ಕಂಪನಿಗಳು ಅಟಾರ್ನಿ ಜನರಲ್ ರವರ ಕಛೇರಿಯಲ್ಲಿ ರಿಜಿಸ್ಟರ್ ಮಾಡಿದಿವೆ. ೫೮೦ ಮಿಲಿಯನ್ ಗೂ ಹೆಚ್ಚು ವಹಿವಾಟು ಮಾಡುತ್ತಿವೆ.

 

ಸಾಮಾನ್ಯವಾಗಿ ಇಲ್ಲಿ ತಿಂಗಳಿಗೆ ೨೫೦೦ ಡಾಲರ್ ಸಂಬಳ, ಹಿತಮಿತ ಸಂಸಾರ ನಡೆಸಲು ಬೇಕಂತೆ. ಕನಿಷ್ಟ ವೇತನವೂ ಕೂಡಾ ಹೆಚ್ಚು ಕಡಿಮೆ ಅಷ್ಟೇ. ಗಂಟೆಗೆ ೮ ಡಾಲರ್. ಇದರಲ್ಲಿ ಅಪಾರ್ಟ್ಮೆಂಟ್ ಬಾಡಿಗೆ, ಊಟ, ತಿಂಡಿ, ಭರಿಸಬೇಕು. ಅದೇನೋ ಅಮೆರಿಕನ್ ಪ್ರಜೆಗಳ ತಿನ್ನಾಟ ಕೊಂಚ ಹೆಚ್ಚೇ. ಅವಕಾಶವಿದ್ದಾಗಲೆಲ್ಲ ಬಾಯಾಡಿದುತ್ತಾರೆ, ಹೀಗಾಗಿ ಇಲ್ಲಿ ಸ್ಥೂಲದೇಹಿಗಳಂತೂ ಎಲ್ಲೆಲ್ಲೂ ಕಾಣಸಿಗುತ್ತಾರೆ.

 

ಜೀವನ ನಿರ್ವಹಣೆಗೆ ಕೆಲಸ ಸಿಗುವುದಂತೂ ಖಚಿತ. ಆದರೆ ಇಂತದೇ ಕೆಲಸವೆಂಬ ಖಚಿತತೆ ಇಟ್ಟುಕೊಳ್ಳುವಂತಿಲ್ಲ. ’ಇದು ಅಮೆರಿಕಾ’.

 

ಕೆಲವರ್ಷಗಳ ಹಿಂದೆ, ನಾವು ಅಲ್ಲಿದ್ದ ಸಮಯದಲ್ಲಿ ರಹದಾರಿ (ಕಾನೂನಿನ ಅನುಮತಿ ) ಇಲ್ಲದೆ ಬಹುವರ್ಷಗಳಿಂದ ಅಮೆರಿಕದಲ್ಲಿರುವ ಬಹುತೇಕ ಮೆಕ್ಸಿಕೋ ದೇಶದ ಲಕ್ಷಾಂತರ ಪ್ರಜೆಗಳಿಗೆ (ನಾನ್ ಇಮಿಗ್ರೆಂಟ್) ಅವರ ಇರುವಿಕೆಯನ್ನು ಸಕ್ರಮಗೊಳಿಸುವ ಹಾಗೂ ಸಿಟಿಜ಼ನ್ಶಿಪ್/ಗ್ರೀನ್ ಕಾರ್ಡ್ ನೀಡುವ ಬಗ್ಗೆ ಅಂದಿನ ಅಧ್ಯಕ್ಷ ಜಾರ್ಜ್ ಬುಶ್ ಸರ್ಕಾರದಲ್ಲಿ ಬಿಲ್ಲನ್ನು ಪಾಸು ಮಾಡುವ ಬಗ್ಗೆ ತೀವ್ರ ಚರ್ಚೆಗೆ ಗ್ರಾಸವಾಗಿತ್ತು. ತಮ್ಮ ಸರ್ಕಾರವೇ ಮತ್ತೆ ಅಸ್ತಿತ್ವಕ್ಕೆ ಬರಲು ಬುಶ್ ಹೂಡಿರುವ ತಂತ್ರ ಇದು ಎಂದು ಜನರ ಅನಿಸಿಕೆ. ಇದರ ನಿಮಿತ್ತ ರಾಷ್ಟ್ರಾದ್ಯಂತ ಪ್ರತಿಭಟನೆ ನಡೆದಿತ್ತು. ಓರ್ಲ್ಯಾಂಡೋ ಸೆಂಟಿನಲ್ ಪತ್ರಿಕೆ ಇಮ್ಗ್ರೇಶನ್ ಬಿಲ್ ಪಾಸ್ ಮಾಡಿದ್ದರ ಬಗ್ಗೆ ಪ್ರಕಟಿಸಿತ್ತು. ಅದಕ್ಕೆ ಅನುಗುಣವಾಗಿ ೫ ವರ್ಷಕ್ಕೆ ಮೇಲ್ಪಟ್ಟು ಅಮೆರಿಕಾದಲ್ಲಿ ಇರುವವರಿಗೆ ಸಕ್ರಮ ಪ್ರಜೆಪಟ್ಟ, ೨ ರಿಂದ ೫ ವರ್ಷದವರು ಸಕ್ರಮಕ್ಕೆ ಅರ್ಜಿ ಹಾಕಿ ಸಕ್ರಮ ಪಡೆಯಬಹುದು. ೨ ವರ್ಷ ಒಳಗಿನವರು ಅವರವರ ದೇಶಕ್ಕೆ ಕೂಡಲೇ ಹಿಂತಿರುಗಬೇಕು. ಸರ್ಕಾರ ಠರಾವು ಮಾಡಿ ಮುಗಿದಿದೆ. ಇದಕ್ಕೂ ಪ್ರತಿಭಟನೆ ನಡೆದಿತ್ತು.

 

ಇವೆಲ್ಲ ಇದ್ದರೂ, ಅಮೆರಿಕಾದ ಭಾವಿ ಪ್ರಜೆಗಳಲ್ಲಿ ನಿರೀಕ್ಷಿಸಿದ ಮಟ್ಟದ ನೈತಿಕತೆ ನಶಿಸಿಹೋಗುತ್ತಿರುವುದರ ಬಗ್ಗೆ ಶಂಕೆ ಮೂಡುತ್ತಿದೆ.

 

ಸರ್ಕಾರ ಪ್ರತಿ ಮಗುವಿಗೆ ೧೮ ವರುಷ ತುಂಬುವವರೆಗೆ, ಹೈ ಸ್ಕೂಲ್ ವರೆಗೆ ಉಚಿತ ವಿದ್ಯಾಭ್ಯಾಸ ನೀಡಲು ಉತ್ತಮ ಶಾಲೆ ನಡೆಸುತ್ತದೆ. ಅನಂತರದ ಅಂದರೆ ೧೨ನೆ ತರಗತಿ ನಂತರದ ವಿದ್ಯಾಭ್ಯಾಸದ ಖರ್ಚು ಅವರ ತಂದೆ ತಾಯಿಯ ಹೊಣೆ. ಹಾಗಾದರೂ ಓದಿನಲ್ಲಿ ಆಸಕ್ತಿ ತೋರುವ ಮಕ್ಕಳಂತೂ ಇದ್ದೇ ಇರುತ್ತಾರೆ. ಉನ್ನತವ್ಯಾಸಂಗ ಪಡೆದು ಒಳ್ಳೆಯ ಉದ್ಯೋಗ ಹಿಡಿಯುವುದೂ ನೋಡಬಹುದು. ಅಪರೂಪವೇನಲ್ಲ.

 

ಆದರೆ ಇತ್ತೀಚಿನ ದಿನಗಳಲ್ಲಿ ಇಲ್ಲಿನ ವೈಭವದ ಜೀವನದಲ್ಲಿ, ವಿದ್ಯೆಗೆ ಆದ್ಯತೆ ಕಡಿಮೆಯಾಗುತ್ತಿದೆ. ಆಸಕ್ತಿ ಹೊಂದಿದ ಯುವಜನತೆಯ ಸಂಖ್ಯೆ ಕಡಿಮೆಯಾಗುತ್ತಿದೆ. ಉನ್ನತ ವಿದ್ಯಾಭ್ಯಾಸದತ್ತ ದಾಪುಗಾಲು ಹಾಕುವ ಯುವಕರಿಗಿಂತ, ತಮ್ಮ ಓದನ್ನು ನಿಲ್ಲಿಸಿ, ವಿದಾಯ ಹೇಳಿ, ಏನೋ ಒಂದು ಕೆಲಸ ಹಿಡಿಯುವ, ಚಿಕ್ಕ ವಯಸ್ಸಿನಲ್ಲೇ ಸಂಸಾರೊಂದಿಗರಾಗುತ್ತಿರುವವರ ಸಂಖ್ಯೆ ಕಡಿಮೆ ಏನಲ್ಲ. ಅಷ್ಟರಲ್ಲೇ ಅವರಿಗೆ ತೃಪ್ತಿ. ಒಟ್ಟು ವಿದ್ಯಾರ್ಥಿಗಳಲ್ಲಿ ಹೈಸ್ಕೂಲು ಮಟ್ಟದಲ್ಲೇ ಶಾಲೆ ಬಿಡುವವರ ಸಂಖ್ಯೆ ೩೦% ಎಂದು ಇತ್ತೀಚಿನ ಟೈಮ್ ಮ್ಯಾಗಜ಼ೀನ್ ನಲ್ಲಿ ವರದಿಯಾಗಿದೆ. ಹೀಗಾಗಿ ಅಮೆರಿಕಾದ ಮುಂದಿನ ಅಭಿವೃದ್ಧಿಗಾಗಿ ಶ್ರಮಿಸುವ ಯುವಪೀಳಿಗೆ ಕಡಿಮೆಯಾಗುತ್ತಿರುವುದೊಂದು ಆತಂಕದ ವಿಚಾರ. ಮುಕ್ತ ಲೈಂಗಿಕತೆ, ಹದಿಹರೆಯದ ಕೈಗೆಟುಕುವ ಲೈಂಗಿಕ ಸ್ವಾತಂತ್ರ್ಯ, ವೈಭವದ ಜೀವನದಲ್ಲಿ ತಮ್ದೆ/ತಾಯಿ ಮಕ್ಕಳಿಗೆ ಸಂಪರ್ಕವಿಲ್ಲದಂತಿರುವ ಸಂಸಾರ. ಅವಿವಾಹಿತ ತಾಯಂದಿರ ಸಮಸ್ಯೆ. ಬೇಡದ ಮಕ್ಕಳನ್ನು ಸಾಕಿ ಸಲಹುವ ಅನಾಥಾಲಯಗಳ ಹೆಚ್ಚಳ. ನೈತಿಕ ಮಟ್ಟದ ಕೆಳಮುಖ ಪಯಣ, ಹೆಚ್ಚುತ್ತಿರುವ ವಿವಾಹ ವಿಚ್ಚೇದನ ಪ್ರಕರನಗಳು, ನೈತಿಕ ಭದ್ರತೆ ಇಲ್ಲದ ಜೀವನ, ಸ್ವಾತಂತ್ರ್ಯದ ದುರುಪಯೋಗ. ನಾಳಿನ ಬಗ್ಗೆ ಕಾಳಜಿವಹಿಸದೇ ಇಂದಿನದನ್ನು ಅನುಭವಿಸುವ ಮನೋಭಾವದ ಕಿರಿಯರು, ಹೀಗೆ ಚಿಂತಿಸಬೇಕಾದ ಅನಿವಾರ್ಯತೆ ಕಾಡುವ ಅನೇಕ ವಿಷಯಗಳು.

 

ಕಾಲೇಜು ವಿದ್ಯಾಭ್ಯಾಸ ಅಪಾರ ವೆಚ್ಚವಾದರೂ, ಕಾಲೇಜು ಸೇರುವ ವಿದ್ಯಾರ್ಥಿಗಳ ಕೊರತೆಯಿಂದ, ಪ್ರೊಫ಼ೆಸರುಗಳಿಗೆ ಸಂಬಳ ಕೂಡಾ ಸರಿಯಾಗಿ ಸಲ್ಲುವುದಿಲ್ಲವೆಂದು ತಿಳಿಯಿತು!!!

 

ಹೀಗಾಗಿ, ಅಮೆರಿಕೆಯ ಸಾಮಾಜಿಕ ಜೀವನದ ಇನ್ನೊಂದು ಮುಖದಲ್ಲಿ ಹಲವಾರು ಕಪ್ಪುಚುಕ್ಕೆಗಳು ಕಂಡುಬರುತ್ತವೆ. ಇದು ಕಹಿಯಾದರೂ ಸತ್ಯ. ಹೀಗಾದರೂ ಅಮೆರಿಕದಲ್ಲಿ ಬುದ್ಧಿವಂತರಿಗೆ, ಸುಸಂಸ್ಕೃತ ವಿದ್ಯಾವಂತರಿಗೆ, ನಿಜವಾದ ದುಡಿಯುವ ಮನೋಭಾವವಿದ್ದವರಿಗೆ ಖಂಡಿತ ಅವಕಾಶವಿದೆ. ಇಲ್ಲಿ ದಲಿತ ಹಿಂದುಳಿದ ಮುಂದುವರೆದ ಜನಾಂಗ ಎಂಬ ಹಣೆ ಪಟ್ಟಿ ಇಲ್ಲ. ಯಾರಿಗೆ ಚೈತನ್ಯ, ಅರ್ಹತೆ, ವಿದ್ಯೆ, ಬುದ್ದಿ ಇರುವುದೋ ಅವರಿಗೆ ಆದ್ಯತೆ. ಅವರುಗಳು ಪಡೆದಿರುವ ಸಾಮರ್ಥ್ಯ, ನಿಷ್ಠೆ, ದಕ್ಷತೆ, ಮಾತ್ರ ಯಶಸ್ಸಿನ ಮೆಟ್ಟಿಲು ಏರಲು ರಾಜಮಾರ್ಗ.

 

(ಮುಂದುವರಿಯುವುದು)   

 

 

ಮಹಾಪರಾಧ ಮಾಡದೆಯೇ ಗೌತಮ ಋಷಿಯ ಮಹಾನ್ ಇಗೋಗೆ ಕಲ್ಲಾದ ಸತಿ ಅಹಲ್ಯೆಗೆ ಕಡೆಗೂ ಶಾಪದಿಂದ ಮುಕ್ತಿ ಸಿಕ್ಕಿತ್ತು...ಆದರಿವರಿಗೆ?!

ಓಲೈಸಿಕೊಂಡು, ಆದರಿಸಿಕೊಂಡು, ಅನುರಕ್ತಿಸಿಕೊಂಡು, ದೃಷ್ಟಿ ಮಾಡಿಸಿಕೊಂಡು...ಕಡೆಗೆ ಒಡೆಸಿಕೊಂಡು, ಹೊಡೆಸಿಕೊಂಡು, ಜಜ್ಜಿಸಿಕೊಂಡು, ಅಂಗಾಂಗಹೀನರಾಗಿ, ವಿಕಲರಾಗಿಯೂ-ಸಿಕ್ಕ ರೂಪವನ್ನು ಹಾಗೇ ಆಲಂಗಿಸಿಕೊಂಡು ಇದ್ದು ಬಿಡುವ ಈ ಸ್ತ್ರೀಯರು ನಮ್ಮ ಮನದ ಮುಂದೆ ಹಿಡಿದ ಕನ್ನಡಿಗಳು. ಶತಮಾನಗಳಿಂದ ನಮ್ಮ ಸಂಸ್ಕೃತಿಯೊಟ್ಟಿಗೆ ಕರಗಿ ನಮ್ಮೊಳಗೆ ಜಿನುಗಿರುವ ನಮ್ಮ ಸೌಂದರ್ಯ ಪ್ರಜ್ನೆಗೆ, ನಮ್ಮಲ್ಲಿನ ಸೆಳೆವ ಮೋಹಕ್ಕೆ, ಕಲೆಗೆ, ಪ್ರೀತಿಗೆ, ಕಾಮಕ್ಕೆ, ಮತ್ತೆ ಕಡೆಗೆ ನಮ್ಮ ಮನಸ್ಸಿನ ರೋಗಕ್ಕೆ...

ಕೆಲವೊಮ್ಮೆ ಅನಿಸುತ್ತದೆ. ದೇವಾಲಯಗಳಿಗೆ ಬರುವವರಿಗೆ ಭಕ್ತಿಯ ಜೊತೆ ಅನುರಕ್ತಿಯನ್ನು ಹುಟ್ಟಿಸಲು ಇವರ ಹುಟ್ಟೊ ಅಥವಾ ಬಾಲಿಕೆಯರಿಲ್ಲದಿದ್ದರೆ ಭಕ್ತರಿರಲಾರರೆಂದೋ?!