ರಮ್ಯಾಗೆ ಕೄಷ್ಣಾ ಆಂಟಿಯವರನ್ನು ಮೆಚ್ಚಿಸುವಂತೆ ಅಡಿಗೆ-ಕೆಲಸ ಮಾಡಲು ಬರುತ್ತಿರಲಿಲ್ಲ. ಅಡಿಗೆ-ಮನೆ ಕೆಲಸ ಮಾಡಲು ಇಷ್ಟವೂ ಆಗುತ್ತಿರಲಿಲ್ಲ. ಇಷ್ಟು ಒಳ್ಳೆ ಒಳ್ಳೆ ರೆಡಿ ಮೇಡ್ ಊಟ ಸಿಗುವಾಗ ಅಡಿಗೆ ಮಾಡಿ ಟೈಮ್ ಯಾಕೆ ವೇಸ್ಟ್ ಮಾಡಬೇಕು ಎಂದು ಅವರ ವಾದ. ಅವರಿಗೆ ಯಾವ ರೀತಿಯ ಕೆಲಸ ಮಾಡುವುದೂ ಇಷ್ಟವಿರಲಿಲ್ಲ. ಮಗುವನ್ನು ಡೇ ಕೇರ್ ಗೆ ಕಳಿಸಿ ಇಂಟರ್ ನೆಟ್ ಜಾಲಾಡುವುದು, ಮಾಲ್ ಗಳಿಗೆ ಹೋಗಿ ’ವಿಂಡೋ ಶಾಪಿಂಗ್’ ಮಾಡುವುದು ಅವರಿಗೆ ತುಂಬಾ ಇಷ್ಟ ಅಂತ ಅವರೇ ಹೇಳಿಕೊಳ್ಳುತ್ತಿದ್ದರು. ಈಗ ಆರು ತಿಂಗಳಿಗೆ ಅತ್ತೆ ಮನೆಗೆ ಬಂದಿರುವುದು ಅವರಿಗೆ ಭಯಂಕರ ಪೇಚಾಟವಾಗಿಬಿಟ್ಟಿತ್ತು. ಪ್ಲೀಸ್ ನಮ್ಮತ್ತೆಯನ್ನು ಇವತ್ತು ನಿಮ್ಮ ಮನೆಗೆ ಕರೆದುಕೊಂಡು ಹೋಗಿ, ನೀವು ಶಾಪಿಂಗ್ ಹೋದರೆ ಅಲ್ಲಿಗೆ ಕರೆದುಕೊಂಡು ಹೋಗಿ ಎಂದು ಕಿಟ್ಟಿ ಪಾರ್ಟಿಯ ಎಲ್ಲಾ ಮಹಿಳಾಮಣಿಗಳಿಗೂ ದಂಬಾಲು ಬೀಳುತ್ತಿದ್ದರು. ಆಕೆ ಸೋಮಾರಿ. ಆದರೆ ಕೆಟ್ಟತನವಿರಲಿಲ್ಲ. ಚಿಕ್ಕಂದಿನಿಂದಲೂ ಕೆಲಸ ಮಾಡದೆ, ಬೋರ್ಡಿಂಗ್ ಸ್ಕೂಲ್ ಗಳಲ್ಲಿ ಓದಿಕೊಂಡು ಬೆಳೆದಿದ್ದರಿಂದ ಯಾರ ಬಗ್ಗೆಯೂ ಅಷ್ಟೇನೂ ಭಾವುಕತೆ, ಭಯ ಅಥವಾ ಅಟ್ಯಾಚ್ಮೆಂಟ್ ಇದ್ದಂತಿರಲಿಲ್ಲ. ಹಾಗೇ ಭಯಂಕರ ದುಡ್ಡು, ಆಸ್ತಿಯನ್ನು ವರದಕ್ಷಿಣೆಯನ್ನಾಗಿ ಕೊಟ್ಟು ಅಜಯ್ ರಂತಹ ಅಮೆರಿಕಾದಲ್ಲಿರುವ ಹುಡುಗನನ್ನು ಮದುವೆಯಾಗಿದ್ದಿದ್ದು ಕೆಲಸ ಮಾಡಲಿಕ್ಕಾ? ಅಂತಾ ಅವರೇ ಗೊಣಗಾಡಿಕೊಳ್ಳುತ್ತಿದ್ದರು. ಆಂಟಿ ತುಂಬಾ ಭಾವುಕರು. ’ಇವಳು ಯಾವ ಸೀಮೆ ಹೆಣ್ಣು ಮಗಳಮ್ಮಾ? ನನ್ನ ಮಗನಿಗೆ, ನಮಗೆ ಏನೂ ಮಾಡೋದು ಬೇಡ...ಆದ್ರೆ ತನಗೆ ಒಂದು ಮಗು ಇದೆ, ಅದಕ್ಕಾದ್ರೂ ಸ್ವಲ್ಪ ತಾಯ್ತನ ಕೊಡಬೇಕು ಅಂತನೂ ಅನ್ನಿಸಲ್ವಲ್ಲಾ ಇವಳಿಗೆ...’ ಎಂದು ದುಃಖಪಟ್ಟುಕೊಳ್ಳುತ್ತಿದ್ದರು. ನಾನು ಯಾಕಾದ್ರೂ ಇಲ್ಲಿಗೆ ಬಂದೆನೋ ಅಂತ ಅಪಾರ್ಟ್ಮೆಂಟ್ ಕಾಂಪ್ಲೆಕ್ಸ್ ನ ಪಾರ್ಕಿನಲ್ಲಿ ಸಿಕ್ಕಾಗಲೋ, ನಮ್ಮ ಮನೆಗೆ ಬಂದಾಗಲೋ ತುಂಬಾ ಅತ್ತುಬಿಡುತ್ತಿದ್ದರು. ಅವರ ದುಃಖ ನೋಡಲು ತುಂಬಾ ಕಷ್ಟವಾಗುತ್ತಿತ್ತು. ಆದರೆ ನನಗೆ ಸಮಾಧಾನ ಹೇಳಲು ಬರುತ್ತಿರಲಿಲ್ಲ. ನನ್ನ ಅತ್ತೆ ಇಲ್ಲಿಗೆ ಬಂದಾಗ ಅವರು ಇರುವಷ್ಟು ದಿನ ನಾನು ಅವರನ್ನು ತುಂಬಾ ಚನ್ನಾಗಿ ನೋಡಿಕೊಳ್ಳಬೇಕು ಎಂದುಕೊಳ್ಳುತ್ತಿದ್ದೆ.

ಬೇಲಾ....ಮತ್ತೆ ಡೇ ಡ್ರೀಮಿಂಗಾ?!!!! ಸರಿ ಬಿಡು. ನದೀ ತೀರ. ನಿಂಗೆ ಕನಸು ಕಾಣಲು ಸರಿಯಾಗಿದೆ!! ಎಂದು ಸ್ಮಿತಾ ಭುಜ ಅಲುಗಾಡಿಸಿದರು. ಹುಡುಗರು ಚನ್ನಾಗೇ ನೀರಾಟ ಆಡಿ ಬರುತ್ತಿದ್ದರು. ರಮ್ಯ ಮಗಳ ಪಕ್ಕ ಟೆಂಟ್ ನಲ್ಲಿ ತೂಕಡಿಸುತ್ತಾ ವಿರಮಿಸುತ್ತಿದ್ದರು. ಕೃಷ್ಣಾ ಆಂಟಿ ಚಂದದ ಪೈನ್ ಕೋನ್ ಗಳನ್ನೆಲ್ಲಾ ಆರಿಸುತ್ತಾ ಮರದಿಂದ ಮರಕ್ಕೆ ನಿಧಾನಕ್ಕೆ ವಾಕ್ ಮಾಡುತ್ತಿದ್ದರು. ಎಲ್ಲರೂ ಒಟ್ಟು ಕೂತು ಊಟ ಮಾಡಿದೆವು. ಆಂಟಿಯ ಕೃಪೆಯಿಂದ ಇಡ್ಲಿ-ಖಾರ-ಸೀ ಚಟ್ನಿ, ತರಕಾರಿಗಳ ಕಡಕ್ ಖಾರದ ಪಲಾವ್, ಮೊಸರನ್ನ, ಆಂಧ್ರದ ಮಾವಿನ ಉಪ್ಪಿನಕಾಯಿ ಎಲ್ಲವನ್ನೂ ತಿಂದು ಮಗುವಿನ ಜವಾಬ್ದಾರಿಯನ್ನು ಹುಡುಗರಿಗೊಪ್ಪಿಸಿ ನೀರಾಟಕ್ಕೆ ಹೊರಟೆವು.