(ಪುಟ ೧೧) ಯಾಕ್ ಹಿಂಗ್ ಬಡದಾಡ್ತೀ ತಮ್ಮಾ ಮಾಯಾ ನೆಚ್ಚೀ...?!

ಬೆಳಿಗ್ಗೆ ಸ್ಮಿತಾ ಫೋನ್ ಮಾಡಿ ’ಬಾ ಬೇಲಾ ನಾನು ತಂದಿದ್ದ ಬುಕ್ಸ್ ರಿಟರ್ನ್ ಮಾಡಬೇಕು, ತುಂಬಾ ದಿನ ಆಗಿದೆ. ನೀನೂ ಲೈಬ್ರರಿ ನೋಡಿದ ಹಾಗಾಗುತ್ತೆ. ಹಾಗೇ ಅಲ್ಲಿ ಯಾವ ದಿನ ವಾಲಂಟೀರ್ ಮಾಡಬಹುದು ಅಂತ ಕೇಳಿಕೊಂಡು ಬರೋಣ’ ಎಂದಿದ್ದರು. ಸ್ಮಿತಾರೊಂದಿಗೆ ಹೋಗಿ ನೋಡಿದಾಗ ನನಗೆ ಆಶ್ಚರ್ಯ!! ಆ ಕಟ್ಟಡ ಯಾವುದೋ ದೊಡ್ಡ ಕಂಪನಿಯ ಆಫೀಸಿನಂತಿತ್ತು. ಒಂದೇ ವಾಕ್ಯದಲ್ಲಿ ಹೇಳುವುದಾದರೆ ಅತ್ಯಂತ ಸ್ವಚ್ಚ, ಸುಸಜ್ಜಿತ ಮತ್ತು ಪುಸ್ತಕಗಳ ಸಮುದ್ರ. ಕಟ್ಟಡದ ಒಳ ಹೊಕ್ಕಂತೆ ಎಲ್ಲವೂ ಎಲ್ಲರೂ ನಿಶ್ಯಬ್ದ. ತಮ್ಮ ಪುಸ್ತಕದ ಪ್ರಪಂಚದಲ್ಲಿ ಮಗ್ನ. ಅಲ್ಲಿನ ರಿಸೆಪ್ಶನ್ ನಲ್ಲಿ ಕುಳಿತಿದ್ದಾಕೆ ಕೂಡಾ ಯಾವುದೋ ಪುಸ್ತಕದಲ್ಲಿ ಮಗ್ನರಾಗಿದ್ದರು. ಸ್ಮಿತಾ ಅವರು ಕಡ ಪಡೆದಿದ್ದ ಸುಮಾರು ಹದಿನೈದು ಪುಸ್ತಕಗಳನ್ನು-ಎರಡು ಮೂರು ಡಿವಿಡಿ ಗಳನ್ನು ಹಿಂದಿರುಗಿಸಿದರು. ಅಷ್ಟು ಪುಸ್ತಕಗಳೂ ಇವರಿಗೆ ಒಟ್ಟಿಗೆ ಹೇಗೆ ದೊರೆಯಿತು ಅಂತ ನನಗೆ ಆಶ್ಚರ್ಯ.

ಸ್ಮಿತಾ ಲೈಬ್ರರಿಯ ಪ್ರತೀ ರೂಮು, ಸ್ಟಡಿ ಹಾಲ್, ಕೋನ ಕೋನಗಳನ್ನೂ ತೋರಿಸುತ್ತಾ ಟೂರ್ ಗೈಡ್ ಥರ ವಿವರಿಸುತ್ತಿದ್ದರು. ನಾವು ಹೋದ ದಿನ ಅಲ್ಲಿನ ಒಂದು ಕೋಣೆಯಲ್ಲಿ ೨-೩ ವರ್ಷದ ಮಕ್ಕಳಿಗೆ ’ಸ್ಟೋರಿ  ರೀಡಿಂಗ್’ ನಡೆಯುತ್ತಿತ್ತು. ಅಮ್ಮಂದಿರು ಮನೆಯಿಂದ ತಂದಿದ್ದ ಬಣ್ಣ ಬಣ್ಣದ ಹಾಸುಗಳನ್ನು ಹಾಸಿಕೊಂಡು ಬೆಣ್ಣೆಯ ಮುದ್ದೆಗಳಂತಿದ್ದ ಮುದ್ದು ಮಕ್ಕಳನ್ನು ಅಲ್ಲಿ ಕೂರಿಸಿಕೊಂಡು ಕಾಲು ಚಾಚಿ ರಿಲ್ಯಾಕ್ಸ್ಡ್ ಆಗಿ ಕೂತಿದ್ದರು. ಕೆಲವು ಮಕ್ಕಳು ತಮ್ಮ ತಳ್ಳುಗಾಡಿಯಲ್ಲೇ ಕೂತು ಕಥೆ ಓದುತ್ತಿದ್ದವರನ್ನು ಮಿಕ ಮಿಕ ನೋಡುತ್ತಿದ್ದವು. ಇನ್ನು ಕೆಲವು ಆಕೆಗೆ ಬೆನ್ನು ಹಾಕಿ ಇನ್ನೊಂದು ಕೂಸಿನ ಜೊತೆಯೋ, ಅಮ್ಮನ ಕಾರ್ ಕೀ ಜೊತೆಯೊ ಆಟವಾಡಿಕೊಳ್ಳುತ್ತಿದ್ದವು. ಒಟ್ಟಿನಲ್ಲಿ ಪರೀಕ್ಷೆಗೆ ಕೂರಿಸಿದಂತೆ ಕೂರಿಸಿ ಕಥೆ ಕೇಳಿಸುವುದಕ್ಕಿಂತ ಅವುಗಳ ಕಿವಿ ಮೇಲೆ ಕಥೆ-ಭಾಷೆ ಬೀಳಲಿ ಎಂಬ ಉದ್ದೇಶದಲ್ಲಿ ಓದುವಾಕೆ ಸ್ಪಷ್ಟವಾಗಿ, ರಾಗವಾಗಿ, ಕೈಬಾಯಿ ಅಲ್ಲಾಡಿಸುತ್ತಾ ಓದುತ್ತಿದ್ದರು. ಮಕ್ಕಳಿಗಿಂತ ತಾಯಂದಿರೇ ಕಥೆಯನ್ನು ಆನಂದಿಸುತ್ತಿದ್ದರು.

ಕೆಲವು ದಿನಗಳ ಹಿಂದೆ ಹೀಗೇ ಒಂದು ಸಂಜೆ ಪ್ರಶಾಂತನೊಂದಿಗೆ ಡ್ರೈವ್ ಗೆ ಹೋಗಿದ್ದಾಗ ಒಂದೆರಡು ಸುಂದರವಾಗಿದ್ದ ಪಾರ್ಕ್ ಗಳನ್ನು ಕಂಡಿದ್ದೆ. ಪೇಂಟ್ ಹೊಡೆದಷ್ಟು ಹಚ್ಚ ಹಸಿರು ಬಣ್ಣದ ಹುಲ್ಲುಹಾಸಿನ ಮಧ್ಯ ಮಧ್ಯ ೪-೫ ಅಡಿಗಳಿಗೊಂದರಂತೆ ನೆಲಕ್ಕೆ ಬಣ್ಣ ಬಣ್ಣದ ಹೂ ಗುಚ್ಛ ಸಿಕ್ಕಿಸಿದ್ದರು. ಜನರಿರಲಿಲ್ಲ. ಯಾರೂ ಮಕ್ಕಳು ಮರಿಗಳು ಆಟವಾಡುತ್ತಿರಲಿಲ್ಲ. ಜೋಕಾಲಿ ಅಥವಾ ಜಾರುಬಂಡೆಗಳೂ ಇರಲಿಲ್ಲ. ಇದ್ಯಾವ ಥರದ ಪಾರ್ಕ್ ಅಂತ ನನ್ನ ಟ್ಯೂಬ್ ಲೈಟ್ ತಲೆಗೆ ಹೊಳೆಯಲಿಲ್ಲ. ಪ್ರಶಾಂತನನ್ನು ಕೇಳಿದ್ದೆ. ಮೆಮೋರಿಯ ಪಾರ್ಕ್ ಅಂದರೆ ಇಲ್ಲಿನ ಸ್ಮಶಾನ. ಇಲ್ಲಿ ಹೂಗುಚ್ಛ ಸಿಕ್ಕಿಸಿರುವ ಪ್ರತಿಯೊಂದು ಜಾಗದಲ್ಲೂ ಒಬ್ಬೊಬ್ಬರ ಅಸ್ಥಿ ಅಥವಾ ಕಾಫಿನ್ ಇರುತ್ತೆ, ಪ್ರತೀ ವಾರವೂ ಮೆಮೋರಿಯಲ್ ಪಾರ್ಕ್ ಗಳನ್ನು ಮೇಂಟೇನ್ ಮಾಡುವವರು ಆಯಾ ಗತ ವ್ಯಕ್ತಿಯ ಮರಣೋತ್ತರ ಆಸೆಗಳಂತೆ ಅವನಿರುವ ಜಾಗದಲ್ಲಿ ಪ್ರತೀ ವಾರ ಫ್ರೆಶ್ ಹೂವುಗಳನ್ನೋ  ಅಥವಾ ವರ್ಷಕ್ಕೊಮ್ಮೆ ನಕಲಿ ಹೂವನ್ನೋ ಇಡುತ್ತಾರೆ ಅಂತ ತಿಳಿಸಿದ್ದ. ಅವುಗಳಲ್ಲೂ ಹಲವಾರು ವಿಧ ಇರುತ್ತೆ. ನಮ್ಮಂತೆಯೇ ಕೆಲವರಲ್ಲಿ ಹೂಳುವ, ಕೆಲವರಲ್ಲಿ ದಹಿಸುವ ಸಂಪ್ರದಾಯ ಇರುತ್ತೆ ಅಂತ ವಿವರಿಸಿದ್ದ. ಮರ್ಲಿನ್ ಮನ್ರೋ ಸತ್ತ ದಿನದಿಂದ ಇವತ್ತಿನವರೆಗೂ ಅವಳ ಸ್ಮಾರಕದ ಮೇಲೆ ಪ್ರತೀ ದಿನ ಒಂದೊಂದು ಕೆಂಪು ಗುಲಾಬಿಯನ್ನು ಇಡುತ್ತಾರೆಂತಲೂ, ಅದು ಅವಳ ವಿಶ್ ಆಗಿತ್ತು ಅಂತಲೂ ಹೇಳಿದ್ದ. ಅವತ್ತು ಅಷ್ಟನ್ನು ಬಿಟ್ಟು ಬೇರೆ ತಿಳಿಯುವ ಕುತೂಹಲವೂ ನನಗಿರಲಿಲ್ಲ. ಆದರೆ ನಿಜವಾಗಲೂ ಆ ಮೆಮೋರಿಯಲ್ ಪಾರ್ಕ್ ಗಳ ಅಂದ ಚಂದದ ಜೊತೆಗೆ ನಮ್ಮೂರಿನ ಸ್ಮಶಾನದ ಚಿತ್ರಗಳನ್ನು ಹೋಲಿಸಿ ನೋಡಿದ್ದೆ.

ಬದುಕಿದ್ದಾಗ, ಇಲ್ಲಿಯವರಿಗೆ, ಒಮ್ಮೆ ಸುಂದರವಾದ ತಂಗಾಳಿ ಬೀಸುವ ಹುಲ್ಲು ಹಾಸಿನ ಮೇಲೆ ಹಾಗೇ ವೇಸ್ಟ್ ಆಗಿ ಕುಳಿತು ಕಡಲೆ ಕಾಯಿ ಬಿಡಿಸಿಕೊಂಡು ತಿನ್ನುವ ಅಥವಾ ಮೈ ಚೆಲ್ಲಿ ಮಲಗಿಕೊಳ್ಳುವ ಅದೃಷ್ಟವೇ ಇರದಿರಬಹುದು. ಆದರೆ ಕೊನೆಯಲ್ಲಿ ಮಲಗಿದಾಗ ನಿಜವಾಗಿಯೂ ಐಷಾರಮದ ನಿದ್ರೆ. ನಮ್ಮೂರಲ್ಲಿ, ಆತ ಎಷ್ಟೇ ಶ್ರೀಮಂತನಾದರೂ, ಎಷ್ಟೇ ಹಮ್ಮು ಬಿಮ್ಮಿಂದ ಬದುಕಿದ್ದರೂ ಕೊನೆಗೆ ಮಲಗುವಾಗ ಮಿಕ್ಕೆಲ್ಲರಂತೆಯೇ ಅದೇ ಮಣ್ಣಿನಲ್ಲೇ. ಅವನಿಗೆ ಸಮುದ್ರ ತೀರದಲ್ಲಿ ಮಲಗುವ ಅದೃಷ್ಟ ಇರಲಾರದು. ಇಲ್ಲಿನ ಮೆಮೋರಿಯ ಪಾರ್ಕ್ ಗಳನ್ನು ನೋಡಿದಾಗ ನಾನೂ ಅಲ್ಲಿ ಒಂದು ನಿಮಿಷ ಕೂತು ಬರಲೇ ಎಂದು ಕರೆಯುವ ಪ್ರಶಾಂತತೆ, ಸೌಂದರ್ಯ. ನಮ್ಮೂರಲ್ಲಿ ಸ್ಮಶಾನಗಳನ್ನು ನೋಡಿದಾಗ ಏನೋ ಕಸಿವಿಸಿ, ಕದಡುವಿಕೆ...ಆಲೋಚನೆಯಿಂದ ಮತ್ತೆ ಮನೆಗೆ ಬಂದೆ.

"ಸೀ ನನಗೆ ಗೊತ್ತಿತ್ತು ನೀನು ಸ್ಮಾರ್ಟ್ ಪರ್ಸನ್ ಅಂತ...ಒಂದು ಪ್ಲಾಟ್ ಗೆ ಇಪ್ಪತೈದು ಸಾವಿರ ಡಾಲರ್. ನೀನು ಈಗಲೇ ಡಿಸೈಡ್ ಮಾಡಿದರೆ ನಿನ್ನ ಗಂಡನ ಪ್ಲಾಟ್ ಅನ್ನು ಅದರ ಅರ್ಧ ಬೆಲೆಗೆ ಕೊಡುತ್ತೇವೆ. ದ ಪ್ಲೇಸ್ ಈಸ್ ವರ್ತ್ ಎವೆರಿ ಪೆನ್ನಿ ಡಿಯರ್...ನೀನು ಮೊದಲು ಸ್ವಲ್ಪ ಪ್ರೀಮಿಯಮ್ ಹಣ ಕಟ್ಟಿ ನಂತರ ಇನ್ನು ಹತ್ತುವರ್ಷದವರೆಗೂ ಪ್ರತೀ ತಿಂಗಳೂ ಇಷ್ಟಿಷ್ಟು ಹಣ ಕಟ್ಟಬಹುದು...ನೀವು ಸತ್ತಾಗ ನಿಮ್ಮ ಮಕ್ಕಳು, ಬಂಧುಗಳಿಗೆ ನಿಮ್ಮ ಅಂತ್ಯಸಂಸ್ಕಾರ ಮಾಡಲು ತುಂಬಾ ಹಣ ಖರ್ಚಾಗುತ್ತೆ ಅಂತ ನಿಮಗೂ ಯೋಚನೆ ಇರೋದಿಲ್ಲ...ಅವರಿಗೂ ನಿಮ್ಮಿಂದ ಹಣ ಖರ್ಚಾಗುತ್ತಿದೆ ಅಂತ ಬೇಜಾರಿರೋದಿಲ್ಲ..." ಮಾದಕಿ ಅದೇ ಪ್ರಶಾಂತತೆ, ಸುಂದರ ದನಿ, ರಾಗ, ರಿದಮ್ ನಲ್ಲಿ ಮಾತನಾಡುತ್ತಿದ್ದರು. ಈ ಅಜ್ಜಿಗೆ ಡೆಫನೆಟ್ಲೀ ಒಂದು ಪ್ಲಾಟ್ ಕಮ್ಮಿ ಬೆಲೆಯಲ್ಲಿ ಸಿಕ್ಕಿರಬಹುದು ಎಂದುಕೊಂಡೆ...ನನಗೆ ಇನ್ನು ಕೇಳುವ ಮನಸ್ಸಿರಲಿಲ್ಲ.
"ಸಾರಿ. ಐ ಆಮ್ ನಾಟ್ ಇಂಟರೆಸ್ಟೆಡ್. ಥಾಂಕ್ಯೂ ಸೋ ಮಚ್!" ಅಜ್ಜಿಯ ಉತ್ತರಕ್ಕೆ ಕಾಯದೆ ಲೈನ್ ಡಿಸ್ಕನೆಕ್ಟ್ ಮಾಡಿದೆ.

ನನಗೆ ಇಪ್ಪತ್ಮೂರು ವರ್ಷ. ಮದುವೆಯಾಗಿ ಇನ್ನೂ ತಿಂಗಳುಗಳು. ಈಗ ತಾನೇ ಬದುಕಿನ ಸೌಂದರ್ಯಕ್ಕೆ, ಮ್ಯಾಜಿಕ್ ಗೆ ಅಥವಾ ಅದರ ಆಟಗಳಿಗೆ ಕಣ್ಣುತೆರೆಯುತ್ತಿದ್ದೇನೆ...ಪ್ರತೀ ನೋಟವೂ ನನಗೆ ಅಚ್ಚರಿ, ಬೆರಗು. ಇಲ್ಲಿ ನೋಡಿದರೆ ಈ ಅಜ್ಜಿ ನೀನು ಸಾಯುವ ಜಾಗ ಎಲ್ಲಿರಬೇಕು ಅಂತ ಈಗಲೇ ನಿರ್ಧಾರ ಮಾಡಿಕೊಂಡು ಬಿಡು. ಇದು ನಿನಗೆ ಸಿಗುತ್ತಿರುವ ಬೆಸ್ಟ್ ಆಫರ್ ಎನ್ನುತ್ತಿದ್ದಾಳೆ. ಇನ್ನೂ ಪ್ರಪಂಚಕ್ಕೇ ಬರದ ನನ್ನ ಮಕ್ಕಳಿಗೆ ಹಣ ಉಳಿಸುವ, ತಲೆನೋವು ಕೊಡದಂತೆ ನನ್ನ ಅಂತ್ಯಕ್ರಿಯೆಯನ್ನು ಪ್ಲಾನ್ ಮಾಡಿಕೊಂಡು ಬಿಡಬೇಕಂತೆ. ಅಂತ್ಯ ಕ್ರಿಯೆಯನ್ನೂ ಮಾಡದಿದ್ದರೆ ಇನ್ನೇನಾದರೂ ಮಾಡುತ್ತಾರೆ ಅವರು? ನನಗೆ ಸಿಟ್ಟೇ ಬಂತು. ಪಾಪಿ! ನನ್ನ ಗಂಡನಿಗೂ ಅರ್ಧ ಬೆಲೆಯಲ್ಲಿ ಸ್ಮಶಾನದ ಪ್ಲಾಟ್ ಕೊಡುತ್ತೇನೆ ಎನ್ನುತ್ತಿದ್ದಾಳೆ! ಇದ್ಯಾವ ರೀತಿಯ ಸಂಸ್ಕೃತಿಗೆ ಕಾಲಿಟ್ಟಿದ್ದೇನೆ??! ಮಾದಕಿಯ ಆ ಕರೆ ನನ್ನ ವಯಸ್ಸನ್ನು ಇನ್ನೊಂದು ವರ್ಷ ಹೆಚ್ಚಿಸಿತ್ತು. ನಮ್ಮೂರಿನಲ್ಲಿ ನಮ್ಮ ವಯಸ್ಸಿನವರು ಅಥವಾ ವಯಸ್ಕರೇ ನಾವು ಸತ್ತಾಗ ಇಲ್ಲಿ ಹೂತು ಹಾಕಿ ಅಥವಾ ಅಲ್ಲಿ ದಹನ ಮಾಡಿ ಅಂತೇನಾದರೂ ಅಂದರೆ ಹತ್ತಿರದಲ್ಲಿ ಅದನ್ನು ಕೇಳಿದವರೆಲ್ಲರೂ "..ಅದೇನಂಥ ಮಾತಾಡ್ತಿಯಾ!! ಒಳ್ಳೆದೇನೂ ಬರಲ್ವ ನಿನಗೆ? ಬದುಕಿ ಬಾಳಬೇಕಾದವ್ರು ಹಂಗೆಲ್ಲಾ ಮಾತಡಬಾರದು...ಬಿಡ್ತು ಬಿಡ್ತು ಅನ್ನು..." ಅಂತ ಗಾಳಿ ಬಿಡಿಸುವಂತೆ ಬೈಯ್ಯುತ್ತಿದ್ದರು. ಇಲ್ಲಿ ಇವರು ನೀನು ಹೇಗೆ ಬದುಕ್ತೀಯೋ ಬದುಕಿಕೋ...ಅದು ನಿನ್ನ ಹಣೆಬರ. ಅದರೆ ಸತ್ತಮೇಲಂತೂ ಸಮುದ್ರ ತೀರದ ಗಾಳಿ, ಅಲೆಗಳ ಸದ್ದು ಕೇಳಿಕೊಂಡು ತಣ್ಣಗೆ-ಸಮಾಧಾನವಾಗಿ ಮಲಗಿರಬಹುದು ಅನ್ನುತ್ತಾರೆ...