ತಮ್ಮಯ್ಯ ಗೌಡರ ಮಗ ತಿಮ್ಮರಾಯಿ ಲಗ್ನವಾದದ್ದು

ಅವನನ್ನು ಮನೆಗೆ ಎಳೆ ತಂದಾಗ ’ಎಲ್ಗೋಗಿದ್ದೊ ಹಾಳಾದನೆ ಮದ್ವೆ ದಿವ್ಸ’ ಅಂದಳು ಅವ್ವ. ಅಕ್ಕ ತಂಗಿಯರು ಗಂಡಿನ ತಯಾರಿಗೆ ಸಿದ್ದರಾದರು. ಅವನಿಗೆ ಕ್ಷೌರ ಮಾಡಿಸಿ, ಸಿಂಬಳ ತೆಗೆದರು. ಕೂದಲಿನ ಕೆರಕಲು-ಪರಕಲು ಜಾಡಿಸಿದರು. ತಲೆ ಕೂದಲಿಗೆ ಕೈಹಾಕಿ ಹೇನುಗಳನ್ನು ಹೆಕ್ಕಿತೆಗೆದರು. ಮೈಗೆಲ್ಲಾ ಎಣ್ಣೆ ತೀಡಿ ತಿಕ್ಕಿ ಸ್ನಾನ ಮಾಡಿಸಿದರು. ಮೈಗೆ ಅರಿಶಿನ ಹಚ್ಚಿ, ಕುದಲು ಬಾಚಿ, ಪಂಚೆ ಉಡಿಸಿದರು. ಎಲ್ಲಾ ಸರಿ. ಆದರೆ ವರನ ಮೂಗಿನಿಂದ ನಿಲ್ಲದೆ ಇಳಿಯುತ್ತಿದ್ದ ಸಿಂಬಳವನ್ನು ತಡೆಯುವುದು ಹೇಗೆ!? ಗೌಡರು ಹೆಂಡತಿಗೇ ಆ ಮಹತ್ತರವಾದ ಜವಾಬ್ದಾರಿಯನ್ನು ಹೊರಿಸಿದರು. ಹೇಗೂ ತಾಯಿ. ಮಗನ ಇತರ ವಿಸರ್ಜನೆಗೆ ವ್ಯವಸ್ತೆ ಮಾಡಿದವಳೇ ಹಿರಿಯನಾದ, ತನ್ನೂರಿಗೆ ಪಟೇಲನೆ ಆದ ಲಕ್ಕಪ್ಪನೆಂಬ ತನ್ನ ಅಣ್ಣನನ್ನೇ ಈ ಮಹತ್ತರವಾದ ಕೆಲಸಕ್ಕೆ ಯೋಜಿಸಿದಳು.

 

ಆಗ ಕರ್ಚೀಪ್ ಗಿರ್ಚೀಪ್ ಇರಲಿಲ್ಲ. ಹಳೆಯ ಬಿಳಿ ಬಟ್ಟೆಗಳ ಚೂರುಗಳನ್ನು ಬಂದು ಬ್ಯಾಗ್ಗೆ ತುಂಬಿ ಆ ಬ್ಯಾಗನ್ನು ಲಕ್ಕಪ್ಪ ಪಟೇಲರು ಹೆಗಲಿಗೇರಿಸಿಕೊಂಡು, ತನ್ನ ಸೋದರಳಿಯನ ಪಕ್ಕ ನಿಂತು ಅವನ ಸಿಂಬಳ ಬರುವುದನ್ನು ಕಾಯುವುದು. ಅದು ಮೂಗಿನಿಂದ ಹೊರಗೆ ಕಾಣಿಸಿಕೊಂಡ ತಕ್ಷಣ , ತಟ್ಟನೆ, ಓಡಿ ಹೋಗುವ ಮೊಲವನ್ನು ಹಿಡಿದುಕೊಳ್ಳುವಂತೆ ಬಟ್ಟೆಯಲ್ಲಿ ಹಿಡಿದಿಡುವುದು. ಟ್ಟಿನಲ್ಲಿ ತಿಮ್ಮರಾಯಿಯ ಮುಖ ಸುಂದರವಾಗಿರುವಂತೆ ನೋಡಿಕೊಳ್ಳುವುದು. ಇದಲ್ಲದೆ ಅಕ್ಕ ಪಕ್ಕ ಇಬ್ಬರು ಅಡಲುದಮ್ಮದಿರು ನಿಂತು ಯಾವತ್ತೂ ಚಪ್ಪಲಿ ಹಾಕದಿದ್ದ ತಿಮ್ಮರಾಯಿ ಚಪ್ಪಲಿಯನ್ನು ಎತ್ತಿ ಒಗೆಯದಂತೆ, ಚಪ್ಪಲಿ ಅವನ ಕಾಲಿಂದ ಜಾರದಂತೆ ನೋಡಿಕೊಳ್ಳುವುದು.

ದೇವರ ಕೆಲಸ ಸಾಂಗವಾಗಿ ಆಯಿತು. ಗಂಡಿಗೆ ಮಾಡಬೇಕಾದ ಅದೂ ಇದೂ ಶಾಸ್ತ್ರ ಸಂಬಂಧಗಳೆಲ್ಲಾ ಮುಗಿದವು. ಮದುಮಗ ಉಪವಾಸ ಇರಬೇಕು. ನಾಳೆ ಮುಹೂರ್ತ ಆಗುವವರೆಗೆ ಹೊಟ್ಟೆ ತೀರಾ ಖಾಲಿ ಇರಬಾರದಲ್ಲಾ ಎಂದು ತಿಮ್ಮರಾಯಿಗೆ ತಿನ್ನಲು ಎರಡು ಬಾಳೆ ಹಣ್ಣು ಕೊಟ್ಟರು. ಸಿಕ್ಕಿದ್ದು ತಿಂದು ಆರಾಮವಾಗಿದ್ದ ತಿಮ್ಮರಾಯನಿಗೆ ಅದು ಸಾಕೆನಿಸಲಿಲ್ಲ. ರಾತ್ರೋ ರಾತ್ರಿ ಎಲ್ಲರ ಕಣ್ಣು ತಪ್ಪಿಸಿ ಅಟ್ಟದ ಮೇಲೆ ಇಟ್ಟಿದ್ದ ಹಸಿ ತಂಬಿಟ್ಟನ್ನು ಅವಸರ ಅವಸರವಾಗಿ ಹೊಟ್ಟೆ ತುಂಬ ತಿಂದುಬಿಟ್ಟ.

 

ಬೆಳಿಗ್ಗೆ ಗಂಡಿನ ಮನೆಯಿಂದ ಹೆಣ್ಣಿನ ಮನೆಗೆ ನೆರೆ (ಗಂಡಿನ ಕಡೆ ಜನ) ಹೋಗುವ ಹೊತ್ತು. ಎಲ್ಲರೂ ದಿಬ್ಬಣದ ಹಿಂದೆ ಹೊರಟರು. ಹಾಕಿದ ವೇಷ ಹಾಕಿಸಿಕೊಂಡು ತಿಮ್ಮರಾಯಿ ಕಷ್ಟಪಟ್ಟು ನಡೆಯುತ್ತಿದ್ದ. ಅವನ ಹಿಂದೆ ಒಂದು ಮಗ್ಗುಲಲ್ಲಿ ಗೊಣ್ಣೆ ತೆಗೆಯುವ ಸೋದರಮಾವ. ಮತ್ತೊಂದು ಕಡೆ ಎಕ್ಕಡ ಜಾರದಂತೆ ನೋಡಿಕೊಳ್ಳುವವರು. ಎಲ್ಲರಿಗಿಂತ ಮುಂದೆ ವಾಲಗದವರು. ಗೌಡರ ಗಂಡು ಮತ್ತು ಬಳಗ ಬರುತ್ತಿದೆ ಎಂದು ಎಲ್ಲರಿಗೆ ಗೊತ್ತಾಗಲಿ ಎಂದು ಜೋರಾಗೆ ಬಾರಿಸಿದರು. ಅಂತೂ ಗಂಡು ಹೆಣ್ಣಿನ ಊರನ್ನು ತಲುಪಿ ಊರ ದೇವಸ್ಥಾನದ ಕಟ್ಟೆಯ ಮೇಲೆ ಕೂತುಕೊಂಡ. ಹೆಣ್ಣಿನ ಕಡೆಯವರು ಒಳ್ಳೆಯ ಜನ, ವಾಲಗ ಸಮೇತ ಬಂದು ಗಂಡು ಮತ್ತು ಗೌಡರ ಮನೆಯವರನ್ನು ಮನೆಗೆ ಕರೆದರು.

 

ತಿಮ್ಮರಾಯಿ ದಿಬ್ಬಣ, ಹಿರಿಯರು, ಅಕ್ಕಪಕ್ಕದ ಸಹಾಯಕರ ಜೊತೆಗೆ ಹೆಣ್ಣಿನ ಮನೆಯ ಬಾಗಿಲು ಹತ್ತಿರ ಬಂದು ನಿಂತ. ಹೆಣ್ಣಿನ ಕಡೆಯವರು ಗಂಡಿನ ಕಾಲು ತೊಳೆದರು. ಮುಖ ತೊಳೆದು ವಿಭೂತಿ ಹಚ್ಚಿದರು. ಹುಡುಗಿಯರು ಆರತಿ ತಂದು ಬೆಳಗಿದರು. ಗಂಡು ಪಕ್ಕದಲ್ಲೇ ಗೊಣ್ಣೆ ಒರೆಸುತ್ತಿದ್ದ ಮಾವನಿಗೆ ’ಮಾವಯ್ಯ ಬರ್ ಅಂತೀನಿ ಬರ್ ಅಂತೀನಿ’ ಅಂದ. ಅದನ್ನು ಅರ್ಥ ಮಾಡಿಕೊಂಡ ಮಾವಯ್ಯ ’ಇನ್ನೊಂದ್ ನಿಮಿಶ ಸುಮ್ನಿರ್ಲ, ಒಳಕ್ಕೆ ಹೋಗ್ತೀವಿ, ಆಮೇಲೆ ಏನಾದ್ರು ಮಾಡಿಕೊಳ್ಳಿವಂತೆ’ ಅಂದರು. ತಿಮ್ಮರಾಯಿ ಮತ್ತೆ ’ಮಾವಯ್ಯ, ಮಾವಯ್ಯ ಬರ್ ಬರ್ ಅಂತೀನಿ’ ಎಂದು ಉಡಿಸಿದ್ದ ಕಾಸೆ ಪಂಚೆಯನ್ನು ಅಲ್ಲೆ ಬಿಚ್ಚಿ ಬಿಸಾಕಿ ಓಡಲು ಶುರು ಮಾಡಿದ. ಇದ್ಯಾಕೆ ಗಂಡು ಹೀಗೆ ಓಡುತ್ತಿದೆ ಎಂದು ಜನ ಗಾಬರಿ, ಆಶ್ಚರ್ಯದಿಂದ ನೋಡುತ್ತಿದ್ದರು. ಕೆಲವರು ಗಂಡಿನ ಹಿಂದೆ ದೌಡಾಯಿಸಿದರು. ನೋಡು ನೋಡುತ್ತಿದ್ದಂತೆ ಗಂಡು ಪೊದೆಯ ಮರೆಗೆ ಹೋಗಿ ಕೂತು ಬಿಟ್ಟಿತು.

ಯಾಕ್ಲಾ ಅವನು ಓಡಿದಾ? ಎನ್ರ್ಲಾ ಬರ್ ಅಂದ್ರೆ? ಜನ ಗೊತ್ತಿದ್ದವರನ್ನು ಕೇಳಿದರು. ಪಾಪ ಹಿಂದಿನ ದಿನ ಹಸಿ ತಂಬಿಟ್ಟು ತಿಂದಿದ್ದು ಆಗ ತಿಮ್ಮರಾಯಿಗೆ ಒತ್ತಿಕೊಂಡು ಬಂದಿತ್ತು.

 

ಮತ್ತೆ ತಿಮ್ಮರಾಯಿಯನ್ನು ಹಿಡಿದುಕೊಂಡು ಸ್ವಚ್ಚ ಮಾಡಿಕೊಂಡು ಹೆಣ್ಣಿನ ಮನೆಗೆ ಬಂದು ಮದುವೆ ಮಾಡಿಸಿದರು. ಆಮೇಲೇನಾಯ್ತೋ ಗೊತ್ತಿಲ್ಲ.