ಸುಕನ್ಯತ್ತೆ ತನ್ನ ಕೆಟ್ಟ ಯೋಚನೆಗೆ ಶಾಪ ಹಾಕಿಕೊಳ್ಳುತ್ತಾ ದೇವರಿಗೆ ತುಪ್ಪದ ದೀಪ ಹಚ್ಚಿ ಪ್ರಾರ್ಥನೆಾಡಿ ಕೋಡುಬಳೆ ಜೊತೆಗೆ ಚಕ್ಕುಲಿ, ಕರ್ಜಿಕಾಯನ್ನೂ ಮಾಡಿಕೊಟ್ಟರು. ಮಾಮಣ್ಣ ಆನಂದ ಪಡುತ್ತಾ ಸುಕನ್ಯತ್ತೆಯ ಕೈಯನ್ನು ಹೊಗಳುತ್ತಾ ಆಸೆ ತೀರಿಸಿಕೊಂಡಿದ್ದರು. ಸುಕನ್ಯತ್ತೆ ಮನೆಯಲ್ಲಿರಲು ಆರಂಭಿಸಿದ ಮೊದಲ ಎರಡು ದಿನ ಟಿವಿ ಆನ್ ಆಗಲಿಲ್ಲವಾದರೂ ಮೂರನೇದಿನ ಮಾಮಣ್ಣನವರಿಗೆ ತಡೆಯಲಾಗಲಿಲ್ಲ. ಟಿವಿ ಹಾಕಿಕೊಂಡು ಒಂದು ಗಂಟೆ ನೋಡಿದರು. ಯಾಕೋ ಇವರ ಗಮನ ಬೇರೆಲ್ಲೋ ಇರುವುದನ್ನು ಕಂಡ ಸುಕನ್ಯತ್ತೆ ಅವರ ಪಾಡಿಗೆ ಅವರನ್ನು ಬಿಟ್ಟು ತಮ್ಮ ಕೆಲಸ ನೋಡಿಕೊಂಡರು. ’ಇವತ್ತು ಅವರೆಕಾಳು ಉಪ್ಪಿಟ್ಟು ಮಾಡ್ತೀಯಾ’ ಮಾಮಣ್ಣ ಅವತ್ತೂ ಆಸೆ ಮುಂದಿಟ್ಟರು.

 

 

ಆಸೆ ಪೂರೈಕೆಯಾಗಲು ಹೆಚ್ಚು ಶ್ರಮ ತಗುಲುತ್ತಿಲ್ಲವೆಂದು ಮನಗೊಂಡೋ ಅಥವಾ ಜಾಗೃತಗೊಂಡು ಪುಳಕದಿಂದ ಬೇಡುತ್ತಿದ್ದ ನಾಲಿಗೆಗೆ ಕಟ್ಟುಬಿದ್ದೋ ಮಾಮಣ್ಣನವರ ಬೇಡಿಕೆಗಳು ದಿನನಿತ್ಯ ಹುಟ್ಟತೊಡಗಿದ್ದವು. ಅವರು ಟಿವಿ ಮುಂದೆ ಚಲನಚಿತ್ರ ನೋಡಿಕೊಂಡು ಕೂರುವ ಸಮಯವೂ ಹೆಚ್ಚೇ ಆಗಿತ್ತು. ಟಿವಿಯಲ್ಲಿ ಬರುವ ಪಾಕದ ಕಾರ್ಯಕ್ರಮಗಳನ್ನು ನೋಡಿ ಆಸೆಪಟ್ಟುಕೊಂಡು ನನಗೂ ಮಾಡಿಕೊಡು ಎನ್ನುತಿದ್ದಾರೆ ಎನ್ನುವ ವಿಚಾರ ಸುಕನ್ಯತ್ತೆಯವರಿಗೆ ಗೊತ್ತಾಗುತ್ತಿತ್ತು. ಅದಲ್ಲದೆ ತದೇಕಚಿತ್ತದಿಂದ ಚಿತ್ರ ನೋಡುತ್ತ ತನಗೆ ಇಷ್ಟವಾಗುವ ಡೈಲಾಗಿಗೆ ’ಹೂಂ ಹೂಂ’ ಎಂದು ತಲೆಯಾಡಿಸುತ್ತಾ ತನಗಿಷ್ಟವಿಲ್ಲದ್ದು ಬಂದಾಗ ’ಛೆಛೆ ಇದ್ಯಾವ ನ್ಯಾಯ? ಎಂಥ ಅನ್ಯಾಯ! ಕೃಷ್ಣಾ!’ ಎಂದು ಉದ್ಗಾರ ಮಾಡಿಕೊಳ್ಳುತ್ತಾ ಅಲುಗಾಡದೆ ಕೂರುತ್ತಿದ್ದುದು ಇರುಸುಮುರುಸಾಗಲು ಆರಂಭಿಸಿತು. ಪಡ್ಡೆ ಹುಡುಗ ಹುಡುಗಿಯರು ಅಸಹ್ಯದ ಬಟ್ಟೆ ಹಾಕಿಕೊಂಡು ಮಾಡುವ ಕುಣಿತ ಬಂದರೂ ’ಛೆ ಛೇ’ ಎನ್ನುತ್ತಿದ್ದರೇ ಹೊರತು ಕುಳಿತಲ್ಲಿಂದ ಏಳುತ್ತಿರಲಿಲ್ಲ. ಒಂದಲ್ಲ ಒಂದು ರೀತಿಯಲ್ಲಿ ಎಡೆಬಿಡದೆ ಬರುವ ಹಾಡುಕುಣಿತಗಳನ್ನು ಪದೇ ಪದೇ ಎದ್ದು ಬದಲಾಯಿಸಲು ಹೋಗುವುದಕ್ಕಿಂತ ಅದು ಮುಗಿಯುವವರೆಗೆ ನೋಡಿಬಿಡುವುದೇ ಮೇಲು ಎಂದು ಮಾಮಣ್ಣ ತಾಪಸರಂತೆ ಕೂತೇ ಇರುತ್ತಿದ್ದರು. ಅವರಿಗೆ ಇತ್ತೀಚೆಗೆ ಕಿವಿ ಸ್ವಲ್ಪ ಮಂದವಾಗಿರುತ್ತಿದ್ದರಿಂದ ಜೋರು ಸದ್ದು ಬೇರೆ.

 

 

ಕೆಲದಿನಗಳಿಂದ ಮಾಮಣ್ಣ ಇನ್ನೊಂದು ಚಾಳಿ ಶುರು ಮಾಡಿದ್ದರು. ಪ್ರತಿ ದಿನ ಮಧ್ಯಾನ್ಹ ಪಕ್ಕದ ಅಂದಾನಮ್ಮನ ಮನೆಯಿಂದ ದಿನಪತ್ರಿಕೆ ತಂದು ಯಾವ ಚಾನೆಲ್ಲಿನಲ್ಲಿ ಎಷ್ಟುಗಂಟೆಗೆ ಯಾವ ಪಿಚ್ಚರ್ ಎಂದು ಗುರುತು ಮಾಡಿಕೊಳ್ಳುತ್ತಿದ್ದರು. ಇದು ಆಯ್ಕೆ ಮಾಡಿಕೊಳ್ಳಲು ಸುಲಭ. ಹಾಸ್ಯ ಇರುವುದು, ಜಗ್ಗೇಶನ ಪಿಚ್ಚರ್ ಬರುವುದೆಂದರೆ ಬೇಗ ಊಟ ಮುಗಿಸಿ ಕೂರುತ್ತಿದ್ದರು. ಯಾವ ಡೈಲಾಗೂ ಮಿಸ್ಸಾಗದಂತೆ ಟಿವಿಯ ಸದ್ದೇರಿಸುತ್ತಿದ್ದರು. ಅನಂತನಾಗ, ರಾಜಕುಮಾರ್, ಭಾರತಿ, ವಿಷ್ಣುವರ್ಧನನ ಪಿಚ್ಚರ್ ಬಂದಾಗ ಹಾಗೇ ಕಣ್ಣಾಡಿಸಿಕೊಳ್ಳುತ್ತಿದ್ದ ಸುಕನ್ಯತ್ತೆಗೆ ಜಗ್ಗೇಶ್ ಸರಿಬೀಳುತ್ತಿರಲಿಲ್ಲ. ಅವನ ಮಾತೂ ಅರ್ಥವಾಗುತ್ತಿರಲಿಲ್ಲ. ’ಇದೇನಂತ ನೋಡೂದೂ? ಬೇರೆ ಯಾವ್ದೂ ಸಿಗ್ದೇ’ ಸುಕನ್ಯತ್ತೆಯ ತಕರಾರು ಮಾಮಣ್ಣನ ಕಿವಿಯನ್ನು ತಲುಪುವಂತಿರಲಿಲ್ಲ.

 

 

ಮಾಮಣ್ಣ ಒಂದೇ ಪಿಚ್ಚರನ್ನು ಎರಡೆರಡು ಬಾರಿ ನೋಡಲೂ ಹಿಂದೆಮುಂದೆ ನೋಡದಿದ್ದಾಗ ಸುಕನ್ಯತ್ತೆ ಇವರಿಗೇನಾದರೂ ಮರುಳು ಹಿಡಿಯುತ್ತಿದೆಯೇ ಎಂದು ಗಾಬರಿಯಾಗಿದ್ದರು. ’ಜಾಡ್ಸಿ ಒದಿತಿನಿ, ಲೇ ಹೇಸರಗತ್ತೇ, ಬಾರಮ್ಮೀ...’ ದೇವರೇ ಅಕ್ಕಪಕ್ಕದ ಮನೆಯವರಿಗೆ ಕೇಳಿಸಿದರೆ?! ಎಂದೂ ಇಲ್ಲದ ಹುಚ್ಚು ಈಗ್ಯಾಕೆ? ಸುಕನ್ಯತ್ತೆಗೆ ಬಹಳ ಇರುಸುಮುರುಸಾಗಿತ್ತು. ’ಅದೇನೂಂತ ಹಾಕ್ತೀರಿ...ಬೇರೆ ಏನಾದ್ರೂ ನೋಡಬಾರ್ದೇ...ಇದು ತೀರ ಅವಾಂತರವಲ್ವೇ...’ ಸುಕನ್ಯತ್ತೆ ಒಮ್ಮೆ ಟಿವಿ ಮತ್ತು ಮಾಮಣ್ಣರ ಮಧ್ಯೆ ನಿಂತೇಬಿಟ್ಟಿದ್ದರು. ’ಇರೋದೇ ಅಲ್ವೇ ಸುಕನ್ಯಾ...ಆಚೆ ಕಡೆ ಸರಿ. ನಿನಗಿಷ್ಟ ಆಗದಿದ್ರೆ ನೋಡಬೇಡ. ಹೋಗು ನಿನ್ನ ಕಸೂತಿ ಕೆಲಸ ಮಾಡಿಕೋ ಅಥ್ವಾ ಕೌಸಲ್ಯನ ಮನೆಗೆ ಹೋಗಿಬಾ ...’ ಮಾಮಣ್ಣ ಟಿವಿಯ ಸದ್ದಿಗೆ ಸರಿಸಮವಾಗಿ ಏರಿಸಿ ಮಾತಾಡಿದ್ದರು! ಬೆಚ್ಚಿದ್ದ ಸುಕನ್ಯತ್ತೆ ಇದ್ಯಾವ ಕೆಟ್ಟಕಾಲ ಆರಂಭವಾಗಿದೆಯೋ ಎಂದು ಕಣ್ಣುತುಂಬಿಕೊಂಡು ಸುಮ್ಮನಾಗಿದ್ದರು ಸುಕನ್ಯತ್ತೆ.

 

 

ಮಾಮಣ್ಣನ ಪ್ರತಿದಿನದ ತಿಂಡಿಯ ಡಿಮ್ಯಾಂಡುಗಳನ್ನು ಪೂರೈಸುವುದು ಸುಕನ್ಯತ್ತೆಗೆ ಸ್ವಲ್ಪ ಕಷ್ಟವಾಗತೊಡಗಿತು. ಅವರಿಗೂ ವಯಸ್ಸಾಗುತ್ತಿದೆ. ಅಲ್ಲದೆ ಏನಾದರೂ ಕಸೂತಿ ಮಾಡದಿದ್ದರೆ ಅವರಿಗೆ ಸಮಾಧಾನವೆಂಬುದಿಲ್ಲ. ಆದರೀಗ ಸಮಯಕ್ಕೂ ತೊಂದರೆ. ಮನೆಯಲ್ಲಿ ಗಲಾಟೆ. ಇಲ್ಲದ ಖರ್ಚು. ತಮ್ಮ ಮನೆಯಲ್ಲಿ ಈ ಥರದ ಹಾಡುಗಳು, ಕುಣಿತಗಳು, ಚಲನಚಿತ್ರಗಳು ನಡೆಯುತ್ತಿವೆ ಎಂದು ಅಕ್ಕಪಕ್ಕದವರಿಗೆ ಗೊತ್ತಾಗಿ ಈ ವಯಸ್ಸಿನಲ್ಲಿ ಇವರಿಗೇನಾಯಿತು ಎಂದು ಆಡಿಕೊಳ್ಳುವಂತಾದರೆ? ಆಕೆ ಒಲ್ಲದ ಮನಸ್ಸಿನಿಂದಲೇ ಮಗಳು ಮಗ ಫೋನ್ ಮಾಡಿದ್ದಾಗ ಯಾಕೋ ನಿಮ್ಮಪ್ಪ ಇತ್ತೀಚೆಗೆ ಬರೀ ಟಿವಿ ಮುಂದೆ ಕೂರ್ತಿದ್ದಾರೆ ಕಣ್ರೋ...’ ಎಂದಿದ್ದರು. ’ತಪ್ಪೇನಮ್ಮಾ ಅಪ್ಪಂಗೂ ಫ್ರೆಂಡ್ಸ್ ಅಂತ ಯಾರಿದಾರೆ ಹೇಳು...ಇಲ್ಲಿಗೆ ಬನ್ನಿ ಅಂದ್ರೂ ನೀವು ಕಣಿ ಮಾಡ್ತೀರಿ...’ ಮಗಳು ದೂರಿದರೆ ’ಪಾಪ! ಇನ್ನೇನು ಮಾಡ್ತಾರೆ ಬಿಡಮ್ಮಾ...ನೀನೂ ಅವರ ಜೊತೆ ಕಂಪನಿ ಕೊಡು ಬೇಕಾದ್ರೆ’ ಮಗ ಸರಳ ಸಲಹೆ ಕೊಟ್ಟಿದ್ದ. ಮುಂದಿನ ಬಾರಿ ಬಂದಾಗ ಹೊಸತರದ ಟಿವಿ ಕೊಡಿಸುತ್ತೇನಪ್ಪಾ ಎಂದು ಮಾಮಣ್ಣನಿಗೆ ಆಶ್ವಾಸನೆ ಕೊಟ್ಟುಬಿಟ್ಟ. ಯಾಕಪ್ಪ ಇವರು ಹೀಗೆ ಎಂದು ಗಂಡನ ಬಗ್ಗೆ ಜೀವಮಾನದುದ್ದಕ್ಕೂ ಯೋಚನೆ ಮಾಡದಿದ್ದ ಸುಕನ್ಯತ್ತೆ ಇಳಿಗಾಲದಲ್ಲಿ ಯೋಚನೆಗೀಡಾಗಿದ್ದರು. ಜಗ್ಗೇಶ ಅವರಿಬ್ಬರ ನಡುವೆ ನಿಂತುಬಿಟ್ಟಿದ್ದ.

 

 

ತಿಂಗಳು ಮುಗಿಯುವುದರಲ್ಲಿ ಸುಕನ್ಯತ್ತೆ ಹಣ್ಣಾದಂತಿದ್ದರು. ಅವತ್ತು ಬೆಳಿಗ್ಗೆ ಬೇಗ ತಿಂಡಿ ಅಡಿಗೆ ಮಾಡಿಟ್ಟು ಯಾವುದೋ ನೆಪ ಮಾಡಿಕೊಂಡು ಕೌಸಲ್ಯ ಚಿಕ್ಕಮ್ಮನ ಮನೆಗೆ ಹೊರಟುಬಿಟ್ಟರು. ಮಾಮಣ್ಣ ಹಸನ್ಮುಖಿಯಾಗಿ ಕಳಿಸಿಕೊಟ್ಟಿದ್ದರು. ಎಂದಿಗಿಂತ ಹೊತ್ತು ಮಾಡಿಕೊಂಡು ಸುಕನ್ಯತ್ತೆ ಮನೆಗೆ ಬಂದಾಗಲೂ ಮಾಮಣ್ಣನಿಗೆ ಅರಿವಿಲ್ಲ. ಅವರು ಟಿವಿಯ ಸಂಗದಲ್ಲಿ ಸುಖವಾಗಿದ್ದರು. ಸುಕನ್ಯತ್ತೆ ಇಡೀ ಜೀವನದಲ್ಲೇ ಯಾವುದಕ್ಕೂ ದೂರದೆ ದೇವರು ಕೊಟ್ಟದ್ದು ಎಂದು ತೆಗೆದುಕೊಂಡಿದ್ದವರು ಈಗ ಬೇಜಾರಿನಲ್ಲಿದ್ದರು. ಆ ಕೇಬಲ್ ಹಾಕಿದವನನ್ನು ಕಾದು ಹಿಡಿಯುವ ಪ್ರಯತ್ನ ಮಾಡಿದ್ದರೂ ಆಗಿರಲಿಲ್ಲ. ಕೇಳದೆ ತೆಗೆಸಿಬಿಟ್ಟರೆ ಮಾಮಣ್ಣ ಏನು ಹೇಳಬಹುದೆನ್ನುವ ಭಯ.

 

ಮಾಮಣ್ಣನವರ ಟಿವಿ, ತಿಂಡಿ ಮುಗಿದ ತಕ್ಷಣ ಆರಂಭಗೊಂಡು ಮುಸ್ಸಂಜೆ ಮನೆಯಲ್ಲಿ ದೀಪ ಹತ್ತಿಸುವವರೆಗೂ ನಿರಂತರವಾಗಿ ನಡೆಯುವಂತಾಗಿತ್ತು. ಮಧ್ಯೆ ಶೌಚಕ್ಕೆದ್ದು ಹೋದಾಗಲೂ ಅದನ್ನೂ ಆರಿಸುತ್ತಿರಲಿಲ್ಲ. ನಾನಿಲ್ಲದಾಗ ಏನಾದರೂ ಮಾಡಿಕೊಳ್ಳಲಿ ಪರದೇಶಿ ಎಂದು ಸುಕನ್ಯತ್ತೆಯೂ ತಡವಾಗೇ ಮನೆಗೆ ಬರಲಾರಂಭಿಸಿದ್ದರು. ಟಿವಿಯಿಂದಾಗಿ ಗಂಡ ಹೆಂಡತಿ ಆಗಾಗ ರಾಯರ ಮಠಕ್ಕೆ, ಪೂಜೆ, ಸಮಾರಂಭಗಳಿಗೆ ಹೋಗುವುದು ನಿಂತೇ ಹೋಗಿತ್ತು. ಎಲ್ಲಿಗೆ ಕರೆದರೂ ’ಮಂಡಿನೋವು’ ಉತ್ತರವಾಗುತ್ತಿತ್ತು. ಇಬ್ಬರ ಮಧ್ಯೆ ಮಾತೂ ವಿರಳವಾಗಿತ್ತು. ಮಾಮಣ್ಣ ಮಾತ್ರ ಜಗ್ಗೇಶ ಕೊಡುತ್ತಿದ್ದ ಡೋಸಿನಿಂದ ಪ್ರಸನ್ನಚಿತ್ತರಾಗಿದ್ದರು. ಮೂರ್ನಾ ಲ್ಕು ಕನ್ನಡ ಚಾನೆಲ್ಗಳನ್ನು ಸಾಕಷ್ಟು ನೋಡಿ, ಮನಸ್ಸು ತುಂಬಿ ಟಿವಿ ಆರಿಸಿದ ಮೇಲೆ ಮಾಮಣ್ಣ ಅವತ್ತು ಕಂಡ ಸುದ್ದಿ, ಕಥೆಯ ಬಗ್ಗೆಯೇ ಅಲೋಚನಾಮಗ್ನರಾದಂತಿರುತ್ತಿದ್ದರು. ಮಾಮಣ್ಣನ ಹೊಸ ಹುಚ್ಚು ಬಿಡಿಸುವಂತಾಗಲು ಸ್ವಲ್ಪ ದಿನ ಮಗನ ಜೊತೆಗೆ ಇದ್ದು ಬರುವ ಯೋಚನೆ ಸುಕನ್ಯತ್ತೆಯ ಮನಸ್ಸಿಗೆ ಬಂದಿತ್ತು. ಮಾಮಣ್ಣನಲ್ಲಿ ಪ್ರಸ್ತಾಪ ಮಾಡಿದಾಗ 'ಅಲ್ಲೇನು ಮಾಡುವುದಿದೆ ಬಿಡು' ಎಂದು ತಳ್ಳಿಹಾಕಿದ್ದರು. ಏನೋ ನೀನೇ ಕಂಟಕದಿಂದ ಪಾರು ಮಾಡಪ್ಪಾ...ಆಕೆ ದೇವರ ಮೇಲೆ ಭಾರ ಹಾಕಿ ತಮ್ಮ ಕಸೂತಿಯಲ್ಲಿ ಸಂಪೂರ್ಣ ತೊಡಗಿಸಿಕೊಂಡುಬಿಟ್ಟರು.