ಹಾ ಸವಿಗಾರ

ಸ್ವಲ್ಪದಿನ ಕಳೆಯಿತು. ಹೆಂಡತಿ ಈ ಮುದುಕಿಯಿಂದ ಏನೂ ಉಪಯೋಗವಿಲ್ಲ. ಇವಳಿದ್ದರೆ ಸುಮ್ಮನೆ ಏನಾದರೂ ಕಿರಿಕಿರಿ ಮಾಡುತ್ತಾಳೆ. ನನ್ನ ಮೇಲೆ ಚಾಡಿ ಹೇಳಿ ತನ್ನ ಮಗನನ್ನು ಹತ್ತಿರ ಸೆಳೆದುಕೊಂಡು ಬಿಡುತ್ತಾಳೆ ಅಂತ ಯೋಚಸಿದಳು. ಅತ್ತೆಗೆ ಸರಿಯಾಗಿ ಊಟವನ್ನು ಕೊಡುವುದನ್ನೇ ನಿಲ್ಲಿಸಿದಳು. ಬೇಕಾದಾಗ ಅರ್ಧ ಸೌಟು ಬೇಯಿಸಿದ ಹುರುಳಿಕಾಳು ಮತ್ತು ಒಂದು ಉಪ್ಪಿನ ಕಾಯನ್ನು ಕೊಡುತ್ತಿದ್ದಳು. ಉಳಿದಂತೆ ಗಂಡನಿಗೆ ಗೊತ್ತಾಗದಂತೆ ರಾಗಿ ಅಂಬಲಿ ಮತ್ತು ಒಂದು ಉಪ್ಪಿನಕಾಯಿ ಮಾತ್ರ ಅಂತ ಪತ್ಯ ಮಾಡಿ ಬಿಟ್ಟಳು.

 
ಒಂದು ರಾತ್ರಿ ಆ ಹೆಂಡತಿ ಅತ್ತೆಗೆ ಬಿಸಿ ಬಿಸಿ ಬೆಂದ ಹುರುಳಿ ಕಾಳು, ಒಂದು ಉಪ್ಪಿನ ಕಾಯಿ ಮತ್ತು ಒಂದು ಮೊಗೆ ನೀರು ಕೊಟ್ಟು ಬಾಗಿಲು ಹಾಕಿಕೊಂಡಳು. ಬಾಗಿಲ ಒಳ ಚಿಲಕ ಹಾಕಿಕೊಂಡು ಇನ್ನೇನು ಮಲಗಲು ಹೋಗಬೇಕು, ಅಷ್ಟರಲ್ಲಿ ಮನೆಯ ಹೊರಗಿಂದ ಮುದುಕಿ ಹಾಡುವ ಸ್ವರ ಕೇಳಿಸಿತು:

ಹಾ...ಸವಿಗಾರ ಹೊ...ರುಚಿಗಾರ
ಎಲ್ಲಿದ್ದೆಯೊ, ನನ್ನ ಮನದ ಮೋಜುಗಾರ
ಬೆಂದ ಮನಕೆ, ನೊಂದ ಮನಕೆ
ಮುದ ನೀಡುವೆ ಆಹಾ, ಚಂದಗಾರ

ಹೆಂಡತಿ ತಕ್ಷಣ ಬನ್ರಿ ಇಲ್ಲಿ...ಬನ್ರೀ...ಎಂದು ಪಿಸುಗುಡುತ್ತಾ ಗಂಡನನ್ನು ಕರೆದಳು. ’ಕೇಳಿಸ್ಕಳ್ರೀ...ಸರಿಯಾಗಿ ಕೇಳಿಸ್ಕಳಿ...ನಿಮ್ಮವ್ವನ ಹಾಡಾ...’ ಅಂತ ಗಂಡನ ಕಿವಿಯನ್ನು ಕದಕ್ಕೆ ಒತ್ತಿದಳು. ಆ ಮುದುಕಿ ಮತ್ತೆ ಅದೇ ಹಾಡು ಹಾಡಿಕೊಂತು. ’ನೋಡಿದ್ರಾ...ನಿಮ್ಮವ್ವ ಸಂಪನ್ನೆ ಅಂತ ತಿಳ್ಕಂಡಿದ್ರಲ. ಇಷ್ಟು ವಯಸ್ಸಾದ್ರೂ ಏನು ಆಟ ನಡೆಸವ್ಳೆ. ಈಗ್ಲಾದ್ರು ಗೊತ್ತಾಯ್ತಾ...’ ಅಂದಳು. ಅವನು ’ಏನೇ ಅದು?’ ಅಂದ. ’ಅದ್ಕೆ ನಾನು ನಿಮ್ಮನ್ನ ದಡ್ಡ ಅನ್ನದು... ಅಷ್ಟೂ ಗೊತ್ತಾಗಲ್ವಾ?! ನಿಮ್ಮವ್ವ ಯಾರೋ ಗೆಣೆಕಾರನ್ನ ಕರಿತಾ ಇದ್ದಾಳೆ. ಈ ವಯಸ್ಸಿಗೂ ಹೀಗೆ ಮಾಡ್ತಳೆ ಅಂದ್ರೆ ಹಿಂದೆ ಅದ್ಯಾವ ಥರ ಇದ್ಲೋ ಏನೋ...’ ಅಂದಳು. ’ಈಗ ಏನು ಮಾಡದೇ" ಅಂತ ಗಂಡನೂ ಬೇಜಾರು ಮಾಡಿಕೊಂಡ. ’ಇನ್ನೇನ್ ಮಾಡ್ತಿರಿ...ನಿಮ್ಮವ್ವ ಹೀಗೆ ಅಂತ ಗೊತ್ತಾದರೆ ನಮ್ಮ ಮಾನ ಮರ್ಯಾದೆ ಉಳಿಯುತ್ತಾ, ನಾವು ಊರ ಜನದ ಮುಂದೆ ಮುಖ ಎತ್ತಿಕೊಂಡು ತಿರ್ಗಾಡಕಾಗುತ್ತಾ...ಎಲ್ಲಾ ಥೂ ಚೀ ಅಂತರೆ...ಇವಳನ್ನ ತಂಗಂಡೂಗಿ ಹೊಳೆಗೆ ಬಿಸಾಕಿ ಬರದೇ ವಾಸಿ’ ಅಂದಳು. ’ಅದೇ ಸೈ ಬಿಡೂ’ ಅಂತ ಗಂಡ ಒಪ್ಪಿಕೊಂಡ.

ಹಾ...ಸವಿಗಾರ ಹೊ...ರುಚಿಗಾರ
ಎಲ್ಲಿದ್ದೆಯೊ, ನನ್ನ ಮನದ ಮೋಜುಗಾರ
ಬೆಂದ ಮನಕೆ, ನೊಂದ ಮನಕೆ
ಮುದ ನೀಡುವೆ ಆಹಾ, ಚಂದಗಾರ