(ಪುಟ ೧೬)

ಬಿಟ್ಟು ಹೋಗದಿರೆನ್ನ ಬಡಪಾಯಿ ನಾನಮ್ಮಾ...

ಬೇಲಾ ಮರವ೦ತೆ

(ಪುಟ ೧)

(ಪುಟ ೨)

(ಪುಟ ೩)

(ಪುಟ ೪)

(ಪುಟ ೫)

(ಪುಟ ೬)

(ಪುಟ ೭)

(ಪುಟ ೮)

(ಪುಟ ೯)

(ಪುಟ ೧೦)

(ಪುಟ ೧೧)

(ಪುಟ ೧೨)

ಆ ಕೂಸು ಕಯ್ಯಾ ಪಯ್ಯಾ ಅಂತ ಶಬ್ದಗಳನ್ನು ಹೊರಡಿಸುತ್ತಿತ್ತೇ ಹೊರತು ಮಾತಾಡುತ್ತಿರಲಿಲ್ಲ, ಪದಗಳನ್ನು ರಿಪೀಟ್ ಮಾಡುತ್ತಿರಲಿಲ್ಲ. ಒಂದೇ ಸಮನೆ ಮಾತಾಡಿಸುತ್ತಿದ್ದ ನನ್ನ ಬಾಯಿಯನ್ನೇ ಪಿಳಪಿಳ ನೋಡುತ್ತಿತ್ತು, ನಾನು ಮಾತಾಡಿಸಿದರೆ ಮುದ್ದಾಗಿ ಕಣ್ಣು ಕಣ್ಣು ಬಿಡುತ್ತಿತ್ತು. ಇದ್ಯಾಕೆ ಒಂದೂ ಮಾತಾಡುವುದಿಲ್ಲ? ನಾನು ಇದುವರೆಗೆ ಕಂಡ ಎಷ್ಟೋಂದು ಮಕ್ಕಳು ೨೧/೨ ವರ್ಷಕ್ಕೆ ಒಂದೆರಡು ಪದಗಳನ್ನಾದರೂ ಮಾತಾಡುತ್ತಿದ್ದರು. ನೀವು ಅವನ ಜೊತೆ ಯಾವ ಭಾಷೆಯಲ್ಲಿ ಮಾತಾಡ್ತೀರಾ ಅಂತ ಪ್ರೀತಿಯನ್ನು ಕೇಳಿದ್ದೆ. ಅದಕ್ಕವರು ನಮಗೆ ಅವನ ಜೊತೆ ಮಾತಾಡೋಕೆ ಟೈಮೇ ಸಿಗಲ್ಲಾ...ಹಾಗೇನಾದ್ರೂ ಸಿಕ್ಕರೆ ಅವನ ಜೊತೆ ಕನ್ನಡ, ಹಿಂದಿ, ಇಂಗ್ಲಿಷ್ ಎಲ್ಲದರಲ್ಲೂ

ಆಕೆ ಬೆಳಿಗ್ಗೆ ೬ ಗಂಟೆಗೆ ಮಗುವನ್ನು ಏಳಿಸಿಕೊಂಡು ಹಲ್ಲುಜ್ಜಿಸಿ, ಮೈಕೈ ತೊಳೆಸಿ, ಬಟ್ಟೆ ಬದಲಿಸಿ, ಕೈಗೆ ಹಾಲು ಬಾಟಲ್ ಕೊಟ್ಟು ಅದನ್ನು ಡೇ ಕೇರ್ ಗೆ ಕರೆದುಕೊಂಡು ಹೋಗುತ್ತಾರಂತೆ. ಸಂಜೆ ೬:೩೦ ಕ್ಕೆ ಅಲ್ಲಿಂದ ಮಗುವನ್ನು ಮನೆಗೆ ಕರೆದುಕೊಂಡು ಬರುತ್ತಾರಂತೆ. ಮನೆಗೆ ಬಂದವರೇ ಅದಕ್ಕೊಂದು ಸ್ನಾನ ಮಾಡಿಸಿ ಹಾಲು ಕೊಟ್ಟುಬಿಡುತ್ತಾರಂತೆ. ಅದರ ಡಿನ್ನರ್ ಕೂಡಾ ಡೇ ಕೇರ್ ನಲ್ಲೇ ೬ ಗಂಟೆಗೇ ಮುಗಿದಿರುತ್ತದಾದ್ದರಿಂದ ಮಗು ಸ್ನಾನ ಆಗುತ್ತಿದ್ದಂತೇ ಮಲಗಿಬಿಡುತ್ತದಂತೆ. ವೀಕೆಂಡುಗಳಲ್ಲಿ ಆಕೆ ಕೆಲಗಂಟೆ ಎಂಬಿಎ ಕೋರ್ಸ್ ಗಳಿಗೆ ಹೋಗುತ್ತಾರಂತೆ. ತಂದೆಗೊಬ್ಬನಿಗೇ ಮಗುವನ್ನು ಸಂಭಾಳಿಸುವುದು ಕಷ್ಟ ಎನ್ನಿಸಿ ಶನಿವಾರ ಭಾನುವಾರಗಳಲ್ಲೂ ಅರ್ಧ ದಿನ ಮಗು ಇಂಡಿಯನ್ ನ್ಯಾನಿಯೊಬ್ಬರ ಮನೆಯಲ್ಲಿ ಕಳೆಯುತ್ತದಂತೆ. 

ಆ ಪುಟ್ಟ ಶಿವಾನ್ ಗೂ ಧ್ವನಿಯಿತ್ತು ಆದರೆ ಭಾಷೆ ಇರಲಿಲ್ಲ. ಯಾಕೆಂದರೆ ಅಮ್ಮ ಇರಲಿಲ್ಲ. ಆ ಕೂಸಿಗೆ Tongue ಇತ್ತು; ಅದಕ್ಕೆ ಮಾತಿನ ಮುತ್ತು ಕೊಡಲು Mother ಇರಲಿಲ್ಲ, ಅವಳ ಹತ್ತಿರ ಸಮಯ ಇರಲಿಲ್ಲ!!